Jurkjes met kant

Toen ik een klein meisje was, zeg een jaar of 11, was ik dol op kant. Mijn moeder had een naaimachine en ik gaf de aanwijzingen waar ik kant wilde. Zo had ik een jurkje met veel kant. Aan de onderkant, aan de halflange mouwen en zelfs twee stroken kant verticaal over het midden over borst en buik.

Apetrots was ik op dit jurkje dat je het nog meest zou kunnen omschrijven als een kruising tussen een jurkje uit de hippietijd met de grappige retro printjes en een flapperdress, want het model was recht toe recht aan en tot net boven de knie. Korter mocht in die tijd nog niet.

Ten eerste was ik te jonge en ten tweede werd de minijurk door menigeen nogal ordinair gevonden. Wie liet nou als fatsoenlijk meisje haar ondergoed zien? Pas later toen er bijpassende skaterbroekjes onder de mini jurk kwamen was de mini-jurk eindelijk toegestaan en kreeg zelfs een sportief imago, maar dit even terzijde.

Ik was niet zo sportief en hield bovenal van jurkjes en lakschoenen, van die Mary-Janes met een riempje aan de bovenzijde.

Trouwjurk met kant

We groeide op met Barbies die ook alleemaal heel vrouwelijke jurkjes kregen, natuurlijk zat er ook een jurkje bij met dezelfde print als mijn eigen jurk, alhoewel mijn moeder geen poppenkleertjes maakte. Ze vond dat waarschijnlijk veel te veel  gepruts.

Mijn barbies hadden daarom handgemaakte bolerootjes over hun strakke minijurkjes (ja die mochten wel hun hele lange benen laten zien, dat waren dan ook al grote meiden in mijn ogen), die de buurvrouw maakte met een speciale steek zodat je de kleertjes van buiten af in elkaar kon zetten.

Omkeren was schier onmogelijk geweest met die spillepootjes en armpjes van Barbie. Maar ook toen wist ik al zeker, als ik trouw dan wil ik in kant en zij. Want zo zong Heintje voor mij. “Eens ben je meer dan mijn vriendinnetje, eens ben je daarvoor niet te klein, als een prinses in kant en zij”, lalalal en verder ben ik het vergeten helaas.

Maar prinsessen en prinsessenjurken stonden gelijk aan romantiek en liefde, zoveel kennis had ik inmiddels van de volwassen wereld. Niets dus.

Getrouwd zonder kant

Misschien dat ik daarom niet in een prinsessenjurk getrouwd ben. En ook niet in het wit. Want trouwen deed ik pas veel later, toen ik al vele sprookjeshuwelijken had zien of horen sneuvelen.

Voor mij geen maagdelijk wit, maar zalmroze. Geen kant en tule, want uit ervaring wist ik dat dit meestal helemaal geen kant was maar gewoon nylon en dat dat synthetische spul behoorlijk kon zweten en schuren, zeker als het in je lingerie verwerkt zat.

Dus koos ik het zekere voor het onzekere: zijde. Puur natuur, licht en ruisend, en met een geborduurd lijfje, toch wel een beetje prinsesachtig vond ik zelf. De rok was strak als een pencildress en daarvan had ik een beetje spijt tijdens de openingsdans. Het splitje bleek lang niet diep genoeg om de capriolen van mijn partner en anderen bij te houden.

De sleep was wijd en gelukkig afneembaar, dus die verdween na het eerste dansje mooi naar de achtergrond van het feest.