Vintage pofmouwen

Pofmouwen zijn altijd mijn favoriet geweest besef ik nu. Maar ben dat jaren vergeten. Ook ben ik vergeten dat ik als meisje het liefste in hemelsblauwe (of moet ik toch zeggen ijsblauwe) jurkjes rondliep, met franjes, kantjes, strookjes en frutseltjes. En mijn moeder maakte ze zelf! Niet dat eerste blauwe jurkje trouwens, mijn favoriet dat ik in groep 3, 4 en 5 aan had. Eerst nog over de knie, maar uiteindelijk op de knie en de strik in de rug van de ceintuur banden een stuk losser als eerst.

Trots op vintage jurkje

Wat was ik toch trots op die jurk en wat zeurden we onze moeder aan het hoofd. Want beneden de tien graden moesten we een majo aan en zo’n grijze prikkende kuisheidsgordel stond natuurlijk absoluut niet onder deze wolk van een lentejurk. Maar de dag waarop die jurk dan wel weer aan mocht was geweldig. Een soort van rokjesdag van Martin Bril vermoed ik. Maar toen schreef ik nog niet zoveel als nu, anders had ik het vast een keertje genoteerd in mijn dagboek.

Dagboekje open over jurken met pofmouwen

Toen ik 14 was, kreeg ik een dagboek. Met slotje natuurlijk, want ik was als de dood dat broer of zus zouden lezen wat ik schreef. Dat dagboek ging natuurlijk helemaal niet over jurken. Maar ik had hem wel en weet nog dat hij een groene buitenkant had. Flessengroen, denk ik, zouden ze het nu noemen. Het leek een beetje op krokodillenhuid maar dan in gifgroen. Ik vond het toen een lelijke kleur, maar ik kreeg hem van een tante en was vooral blij met het slotje :-). Ik zou er een moord voor doen ( bij wijze van spreken) omdat dagboek terug te lezen, want na de zoveelste verhuizing, was het ineens weg.

Lief dagboek, wat trek ik vandaag aan?

Geen idee wat ik wel op schreef in het dagboek, maar aangezien het zelfvertrouwen van een 14 jarige zo ongeveer -270 Kelvin bedraagt, zal het wel niet erg bijzonder geweest zijn. Toch herinner ik me de blijdschap om een groen jurkje met kantjes over het midden, een gerimpeld strookje aan de onderkant en driekwart mouwen, waaraan ook weer strokenrandjes zaten. Dat alles in flinterdunne stof, het moet een bijzonder gezicht geweest zijn in combinatie met witte kousen en zwarte lakschoentjes, want daar was ik ook bijzonder gek op (‘s morgen vetten we ze in met boter om ze glimmend te krijgen, geen wonder dat de honden waar ik als de dood voor was destijds, niet bij me weg te slaan waren). Ook mijn prachtige rode cape herinner ik me als de dag van gisteren. Gemaakt van vilt en ik en mijn zusje voelden ons net als Roodkapje. Bijzonder!